Pływali kajakami, przerzucili się na stand up paddle boarding. "Deski były dla nas jak objawienie". Dlaczego trzeba tego spróbować?

Łukasz: Nasza pierwsza myśl była podobna. Wydawało nam się, że ten sport jest wymagający. A okazało się, że wcale tak nie jest. Już za pierwszym razem popłynęliśmy w górę Wisły i nie zaliczyliśmy kąpieli. Do dzisiaj Ewie nie zdarzyło się wpaść do wody ani razu, mi raptem kilka, a przepłynęliśmy już grubo ponad 2500 km. Zresztą wpadnięcie do wody nie jest niczym groźnym - łatwo wejść z powrotem na deskę i płynąć dalej. Często po prostu skaczemy do wody, żeby się ochłodzić.

Ewa: To oczywiście kwestia indywidualna. Niektórzy potrzebują trochę więcej czasu, żeby przyzwyczaić się do deski, utrzymywania równowagi i skoordynowania tego z wiosłowaniem. Dobrze jest zacząć od pływania na akwenach stojących, chociażby jeziorach, wtedy nie musimy się przejmować nurtem. Dobrze wybrać dzień bez wiatru i zacząć od wiosłowania na kolanach, a kiedy już poczujemy się na desce trochę pewniej, spróbować wstać.

Łukasz: Na pewno trzeba mieć kapok. Szczególnie, kiedy dopiero się zaczyna. Na Wiśle na przykład posiadanie kapoka jest obowiązkowe, chociaż trzeba go mieć na jednostce pływającej, a niekoniecznie na sobie. Bezpieczniej jest go oczywiście założyć, zwłaszcza gdy ktoś nie czuje się jeszcze zbyt pewnie. Bezpieczeństwo na desce zapewnia również tzw. leash, czyli linka asekuracyjna przyczepiona z jednej strony do deski z drugiej do nogi - dzięki niej przy upadku deska nie odpłynie i łatwo wrócimy na pokład.

Ewa: Przydadzą się boardshorty, bo szybko schną - podczas pływania deska często jest  mokra, więc jeśli usiądziemy na niej, żeby się napić czy odpocząć, to nie unikniemy zmoczenia. Najważniejsze jednak, żeby ubranie było wygodne i nie ograniczało ruchów.  Latem warto pamiętać o kremach z filtrem czy czapce z daszkiem - często na wodzie nie czuć jak mocno grzeje słońce, zdarzało mi się po kilku godzinach wiosłowania schodzić z wody z czerwoną twarzą czy plecami.

Łukasz: Jest oczywiście rynek ubrań przeznaczonych dla sportów wodnych i SUP-ów, niektórzy pływają np. w butach neoprenowych. Ja wolę boso. Nieco inaczej wygląda to zimą, bo i wtedy pływamy. Wówczas trzeba założyć piankę neoprenową dostosowana grubością do temperatury, żeby było ciepło i bezpiecznie w razie wpadnięcia do wody. Sprawdziliśmy to zeszłą zimą, spływając kawałek Wisły wśród zwartego śryżu przy odczuwalnych -15 stopniach Celsjusza. Wtedy zaliczyłem właśnie jedno z tych kilku niekontrolowanych wpadnięć do wody. Dzięki odpowiedniemu przygotowaniu zupełnie tego nie odczułem.

Maciej Krüger / MaciejKrüger.com

Zobacz też: W Polsce jeździsz tylko nad morze lub w góry? Spróbuj spływu kajakowego. Trasy idealne na pierwszy raz [MAPA]

Ewa: Wszystko zależy od osoby. Podobnie jak w przypadku innych sportów, SUP też nie będzie podobał się każdemu. Jednak moje potrzeby spełnia najlepiej. Można pływać szybko i wtedy to jest trening, podczas którego człowiek skupia się na samym wysiłku, doskonaleniu techniki, utrzymaniu tempa. To świetny sposób na budowanie sprawności, wytrzymałości, formy. Ale dla mnie pływanie na SUP-ie to też rodzaj medytacji. Dryfowanie z nurtem rzeki, rytmiczny ruch, uważny oddech, cały czas w kontakcie z naturą. To mi pomaga oderwać się od codzienności i listy spraw do załatwienia, po prostu odpocząć.

Łukasz: Dużo na pewno zależy też od miejsca, w którym się pływa. Wiele rzek i jezior jest naprawdę zachwycających. Można tam doświadczyć niedostępnych w mieście zjawisk przyrody, jak chmury leżące o poranku na wodzie, spektakularne wschody i zachody słońca czy nadciągającą ściana deszczu. Zachwycają dywany roślin na dnie mniejszych rzek, dobrze widoczne w pozycji stojącej, ptasie wyspy czy dzikie zwierzęta na brzegach. Pokonywanie przeszkód na mniej turystycznych rzekach czy dłuższe spływy mogą być niezapomnianą przygodą. Ale faktycznie trzeba lubić wodę i wiosłowanie.

Łukasz: Prędkość i odległości zależą oczywiście od tego, czy płyniemy po wodzie stojącej, czy po rzece i od warunków pogodowych - przede wszystkim siły i kierunku wiatru, który może być sprzymierzeńcem, a może niemal uniemożliwiać pływanie. Po Wiśle pływamy za zwyczaj od 60 do 90 kilometrów dziennie, ale ostatnio, spływając z Warszawy do Gdańska przy wysokim poziomie Wisły, udało mi się przepłynąć w dzień 112 km. Przy czym dla nas dzień oznacza wiosłowanie od świtu do zmierzchu, a nawet nieco dłużej.

Ewa: Pływać można praktycznie wszędzie tam, gdzie jest woda: na rzekach, jeziorach, morzach, oceanach, kanałach w miastach. Takie wycieczki mogą mieć formę krótkich wypadów i trwać kilka czy kilkanaście godzin albo dłuższych wypraw, które trwają nawet kilkanaście dni. Wszystko zależy od tego, na co akurat mamy ochotę i ile mamy czasu. Dla nas oznacza to czasem godzinny trening przed pracą, a czasem, tak jak w ubiegłym roku, kilkunastodniowy spływ Wisłą, podczas którego na deskach mieliśmy cały potrzebny sprzęt i jedzenie.

To też może cię zainteresować: Przekonaj się, jak piękny potrafi być nasz kraj. Oto najciekawsze trasy rowerowe w Polsce [NASZE TYPY]

Ewa: W miarę pływania nabiera się umiejętności czytania rzeki. Zauważa się, gdzie są mielizny, kamienie czy wiry, i można je ominąć. Jeśli poczujemy się niepewnie, zawsze możemy na desce usiąść i wiosłować w tej pozycji. Dla mnie najtrudniejsze jest pływanie pod wiatr - potrafi być tak silny, że wiosłowanie z całą mocą ledwo porusza deskę do przodu, wiatr ją obraca i nawet krótka chwila, kiedy przekładamy wiosło z ręki do ręki wystarczy, żeby nas cofnął. Taki wiatr to prawdziwy sprzymierzeniec w konfrontowaniu się ze słabościami i ograniczeniami. Właśnie w takich sytuacjach odkrywam, ile jeszcze mogę, kiedy czuję, że już nie dam rady i jak wielką rolę odgrywa w tym wszystkim mój umysł.

Łukasz: Przy czym te zagrożenia są wyolbrzymione. Wiślane wiry obrastają legendą, tymczasem nie spotkaliśmy się z żadną groźną sytuacją, którą by spowodowały. Oczywiście trzeba uważać przy mostach i innych przeszkodach, nie bagatelizować złych warunków pogodowych, schodzić z wody w czasie burzy, ale naprawdę nie jest tak źle. Zapraszamy często znajomych na ich pierwszy raz na SUP-ie. Obawiają się Wisły, a po kilku godzinach na rzece są nią zachwyceni. Ale na wodzie zawsze trzeba zachować rozsądek i jeśli ktoś woli, na początek wybierać łatwiejsze akweny.

Ewa: Zaprosilibyśmy do popływania z nami. Bo słowa nie oddadzą do końca tego, czym jest stanie na wodzie, kiedy jest się oddzielonym od niej zaledwie piętnastoma centymetrami deski. To potrafi być mistyczne doświadczenie. Kiedy niesie nas mocny nurt rzeki, kołysze jezioro i czujemy tak blisko pod sobą całą masę wody. Powiedziałabym też o wolności i nieskrępowanym ruchu. Pływać można w różnych pozycjach, w zależności od potrzeby ciała czy kaprysu: na stojąco, na siedząco, klęcząc, można się też położyć. Mnie zdarzało się również zasnąć, a nawet uprawiać jogę.

Łukasz: Ostatnio, w noc Perseidów, pojechaliśmy nad dzikie jezioro Gościąż w Gostynińsko- Włocławskim Parku Krajobrazowym i tam spędziliśmy noc, leżąc na deskach i obserwując spadające gwiazdy. A rano pływaliśmy po jeziorze SUP-em i wpław. Ma on naprawdę dużo zastosowań. Ale wracając jeszcze do pozycji stojącej, to daje ona zupełnie inną jakość obcowania z naturą: słońcem, wiatrem, deszczem. Patrzenie z góry na dno, brzegi czy daleko przed siebie daje też lepszą perspektywę, doświadczenie jest pełniejsze.

Ewa: Bardzo lubię to, że z deski w każdej chwili można zejść albo wskoczyć do wody i popływać lub podryfować, trzymając się jej, na przykład na samym środku jeziora. Nie każda jednostka napędzana wiosłem daje takie możliwości.

Łukasz: Deski to też świetna aktywność dla dzieci. Można z nimi pływać na pokładzie. Nieco starsze łatwo opanowują sztukę pływania i czerpią z tego wielką satysfakcję. Deska bije też na głowę wszelkie dmuchane materace. Dzieci wchodzą na deskę po kilkoro, próbują wstawać i utrzymywać równowagę, skaczą do wody. Jest przy tym mnóstwo radości. Wiele osób pływa też z psami.

archiwum Ewy Dziemidowicz i Łukasza Wojtasika

Łukasz: Nie wszyscy wiedzą, że deska jest pompowana. Po napompowaniu do ponad jednej atmosfery, co pompką ręczną zajmuje około 10 minut, jest twarda, odporna na skały, ostre kamienie. Natomiast po spuszczeniu powietrza deska wraz z całym osprzętem mieści się do plecaka. Nie ma więc problemu z transportem ani przechowywaniem SUP-a, co bywa nie lada wyzwaniem dla kajakarzy.

Ewa: Całość, razem z pompką i wiosłem, waży około 10 kilogramów, więc czasami po spływie zakładamy cały sprzęt na plecy i wracamy do domu autobusem lub pociągiem.

Zobacz też: Spędzają pół roku w Polsce, a zimę tam, gdzie ciepło. "Praca od 8 do 16 to byłby wyrok"

Ewa: Mogę o tym opowiedzieć ze swojej perspektywy i z perspektywy swoich mięśni. Na kajaku męczyłam się szybciej. Miałam chwilowe zrywy, po których szybko musiałam odpoczywać. Na SUP-ie ruch jest inny i moje ciało lubi go bardziej. Z czasem nabiera się też coraz większej wytrzymałości i buduje odpowiednie mięśnie, jednak mi od początku przychodziło to dość łatwo i nie było męczące. Wiele zależy też od tego, jak aktywnym jest się na co dzień. Na początku, szczególnie po dłuższych spływach, można odczuwać zmęczenie i ból mięśni, na przykład pleców. Ale to przyjemne, móc tak poczuć wysiłek.

Łukasz: Trzeba jednak przyznać, że kajaki są dużo szybsze od deski. Przepłynięcie nimi tego samego odcinka zajmuje więc istotnie mniej czasu. Chociaż akurat my mamy dużo determinacji i często pływamy nawet po czternaście, piętnaście godzin dziennie, więc w efekcie wielu kajakarzy zostawiamy w tyle. W te wakacje przepłynięcie z Warszawy do morza, czyli 430 km, zajęło mi pięć dni i trzy godziny. Wielu kajakarzy mi pozazdrościło (śmiech).

To też może cię zainteresować: Podróżują po świecie, szukając ukrytych 'skarbów'. Przy okazji odkryli miejsca, o których nie śniło się zwykłym turystom [TOP 9 - ZDJĘCIA]

Łukasz: Szczególnie ukochaliśmy sobie Wisłę. W ubiegłym roku przepłynęliśmy ją od źródła do ujścia, pokonując 942 km. Ale pływamy też na krótszych odcinkach i każdy z nich jest ciekawy. Szczególnie gdy wypłynie się z miasta. Pięknie jest w okolicach Modlina, Sandomierza czy Kazimierza Dolnego.

Ewa: Mamy w Polsce mnóstwo pięknych tras i miejsc. To między innymi Dunajec, Czarna Hańcza, Bug, Brda, która przepływa przez Bory Tucholskie, Biebrza, Wieprz. Naprawdę jest gdzie wiosłować.

Łukasz: Bardzo ładną trasą jest też rzeka Krutynia, szczególnie po sezonie, kiedy nie ma tam takiego ruchu, i inne rzeki położone na Warmii i Mazurach. Ostatnio odkryliśmy też Rospudę.

Ewa: Tak, to był spływ przez trzy różne krainy. Najpierw rzeka była bardzo wąska, z dywanami roślin na dnie. Potem wiła się wśród trzcin i pól, a na sam koniec wpłynęliśmy na szeroki odcinek, który wyglądał jak Rivendell z "Władcy pierścieni". Podmokłe lasy, drzewa zanurzone w wodzie, niezwykła, bujna roślinność, brak jakiegokolwiek brzegu, żeby się zatrzymać. Przepięknie! Tam też pierwszy raz mieliśmy okazję pływać w gradzie. To jedno z ciekawszych naszych doświadczeń na wodzie.

Łukasz: Wspaniała jest też Narew i cały Narwiański Park Narodowy. Ale warto odkrywać również mniejsze, lokalne rzeki. Część z nich, jak Rawka, po której zdarza nam się pływać, mogą szczególnie spodobać się doświadczonym osobom, bo często trafiają się na nich naturalne przeszkody.