Świątynia była wzorowana na projekcie kościoła jezuickiego w Grodnie. Pomimo że w roku 1785 odbyła się konsekracja kościoła, nie został on wykończony. Nie ukończono wież i kopuły na transepcie. Niestety, na początku tego wieku została ona zabetonowana, natomiast wieżę wschodnią podwyższono o jedną kondygnację w latach 1936-1938.
Kościół zbudowany został w stylu barokowym, chociaż jego wystrój posiada ornamenty rokokowe. Jest zbudowany na planie krzyża łacińskiego, ma długość 59 m, szerokość 31 m i wysokość do sklepienia 22 m. Wyższa wieża mierzy ok. 50 m. Pod prezbiterium i transeptem znajduje się krypta grobowa. W obrębie dzisiejszego kościoła, w jego nawie poprzecznej, znajdował się pierwszy kościół drewniany z XVII w., którego prezbiterium było pomiędzy ołtarzem Matki Bożej Różanostockiej a ołtarzem św. Jana Bosco. Kościół był w rękach dominikanów do 1846 roku. Później przejęli go księża diecezjalni, jednak tylko do roku 1866, wówczas bowiem przeszedł we władanie prawosławnych (do 1915 r.). W roku 1918 został odzyskany przez katolików i przekazany salezjanom.
W ołtarzu głównym znajduje się obraz Ofiarowania Matki Bożej, którym wcześniej w tym miejscu zasłaniany był obraz Matki Boskiej Różanostockiej. Obecnie cudowny obraz jest umieszczony przy pierwszym filarze po lewej stronie nawy głównej. Na jego zasłonie znajduje się kopia z XVIII wieku.
