Na polskich stołach jednak coraz częściej królują wina. Może nie Chablis ani wielkie Bordeaux, bo Polak wciąż musi liczyć pieniądze, ale każdy wie dobrze, że w supermarkecie za przyzwoitą cenę dostać można całkiem przyjemną butelkę z Chile, Argentyny czy Australii. Czego Polak nie wie, a o czym ma być ta krótka winna rozprawa, to, że za naszą południową granicą, w małych piwniczkach leżakują wyborne wina, daleko bardziej sympatyczne dla portfela niż nadreńskie rarytasy.
Jihlava Jakub Pavlinec
Czeski region Morawy, nasza słowiańska mekka winiarska, dostał od natury wszystko, czego potrzeba, aby zapewnić całym pokoleniom upojne chwile szczęścia - ciepły, pogodny klimat, wspaniałe czarnoziemy, faliste pagórki z fantastyczną ekspozycją na słońce oraz geny do ciężkiej pracy. Czeskie wino jest wielkim odkryciem. W pierwszy kwietniowy weekend, w właśnie małej, acz pojemnej litrażowo, mieścinie Velke Bilovice odbywa się doroczna fiesta pt. "ze sklepa do sklepa" , co oznacza marsz przez piwniczki. Melduję się więc za dwadzieścia jedenasta w punkcie wydawania szkła do degustacji, opłacam wpisowe i zostaję wyposażona w kielich na szyję, mapę z czterdziestoma punktami poczęstunku, przewodnik po winnicach i voucher na zakupy. Wszystko w cenie jednej bardzo dobrej francuskiej butelki. Ktoś by mógł spytać, po co tak wcześnie? Ano impreza przewidziana jest na osiem godzin i zdradzając trochę zakończenie, przyznam, że jeszcze koło 20.00 z melancholią dopijaliśmy ostatnie kieliszki.
Jak się łatwo domyślić, wino marki wino po dwóch godzinach zabiłoby człowieka... aż chciałoby się dodać, że na śmierć. Tymczasem tutaj radosne pijaństwo przebiega bez ofiar, bo też lokalne trunki w pełni zasługują na chapeaux bas. Morawy obfitują w białe odmiany, które, w najlepszych warunkach, dochodzą do prawdziwej smakowej ekstrawagancji. Te przeciętne, sprzedawane w cenie ok. 15 PLN , i tak czynią podniebieniu wielką radość. Najlepsze Sauvignon jakie dotychczas piłam oszałamia wonią dojrzałego bzu i smakiem soczystej brzoskwini o białym miąższu. Sekret to pozdni sber, czyli zbieranie owoców w samym końcu lata, gdy poziom cukru pozwala wytwarzać szlachetne, pełne i okrągłe w smaku trunki. Jeszcze większą niespodzianką jest Tramin cervený - odmiana powszechnie znana jako alzacki Gewürtztraminer - pachnący różą i rodzynkami, w smaku korzenno-miodowy, urzekający harmonią.
Jihlava Jakub Pavlinec
Dalej są inne wielkie białe: Rulandské bile (inaczej Pinot Blanc), Veltlinské zelené, Ryzlink vlašský, Muller-Thurgau, Ryzlink rýnský, Chardonnay - każde godne swoich kuzynów ze światowych salonów, ale też każde oferujące dodatkowo nutę regionalnego charakteru. Mała figa z makiem dla globalizacji. Poszukującym specjalnych luksusów i zawrotów głowy Czesi podsuną półlitrowe butelki pełne najszlachetniejszych winogronowych wariacji - win słomowych i lodowych. Toczone z późno zbieranych owoców, te pierwsze suszą się długo na słomie w odpowiednio wietrzonych pomieszczeniach, zaś drugie wiszą na gałązkach aż do porannych przymrozków. Naturalna słodycz, wyjątkowa okrągłość smaku, wysoka zawartość alkoholu... słowiańska odpowiedź na rozgrzewające krew w żyłach porto.
Mimo tej białej upojnej gorączki w każdej piwnicy sięgam też po czerwony kieliszek. Rulandske modré (Pinot Noir), Modrý Portugal, Frankovka, Zweigeltrebe czy Cabernet Sauvignon nie pozostawią miłośników rubinowych trunków w poczuciu niedosytu. Po każdym kęsie twardego żółtego sera przytłacza mnie kolejna fala nowych tonów. To się musi skończyć kacem.
Czy taką imprezę da się rzeczywiście skończyć na dwóch nogach? Ano zaświadczam, że setki skończyły i wieczorem wracały do pensjonatów czy pociągów obładowane torbami z winem. Sekret to sporo chodzenia na świeżym powietrzu - niezwykle malowniczego, dzięki przecinającym winnice krętym ścieżkom wśród małych piwniczek - oraz odpowiednia impregnacja żołądka. Tubylcy chyba jednak o działaniu wina wiedzą nieco więcej niż paryscy koneserzy, bo wszędzie stoły pełne są kiełbasy, chleba ze smalcem, skwarek, twardych serów... raczej bez bagietek i sałaty. Co krok, to namiot z grillem czy gorącym gulaszem, zaś na trasie wyraźnie oznaczonych jest też kilka porządnych restauracji - wszyscy zarabiają, nikt głodny nie chodzi.
Autor: Agata Chabierska
Zdjecia: Jakub Pavlinec
Znasz lepsze miejsca? Napisz do nas: bermudy@gazeta.pl
ZOBACZ TEŻ :
