Agencja Reutera informuje, że tysiąc osób zginęło pod wodą. Zniszczonych zostało około miliona domów, a w różnym stopniu uszkodzonych co najmniej trzy i pół tys. kilometrów dróg i niemal 150 mostów. Żywioł nie oszczędził też rolnictwa: woda zalała ok. półtora mln hektarów upraw, zginęło także co najmniej 700 tys. sztuk bydła.
Teraz do UNESCO pisze list Departament Kultury, Turystyki i Starożytności stanu Singh, w którym informuje, że jedna z najstarszych osad ludzkich na świecie Mohendżo Daro (wpisana na listę UNESCO) została poważnie zniszczona. Kurator muzeum Ihsan Ali Abbasi i architekt Naveed Ahmed Sangah zwracają się z prośbą o wsparcie finansowe. Wyrażają także zaniepokojenie, że ten wyjątkowy zabytek może zostać wpisany na listę zagrożonych miejsc UNESCO.
Poważne szkody
"Niestety doszło do ogromnych zniszczeń w tym miejscu" – informuje w liście Departament Kultury, Turystyki i Starożytności stanu Singh. Kurator Ihsan Ali Abbas i architekt Naveed Ahmed Sangah wyjaśniają, że "z powodów humanitarnych parkingi, sklepy, przestrzenie biurowe, a także parter muzeum zostały udostępnione uciekinierom przed żywiołem".
Autorzy listu informują, że ściany się zawaliły, a w innych miejscach zalega gruba warstwa błota. Podjęto działania, które złagodziłyby szkody, doprowadzono pompy wodne, naprawiono ściany i wyczyszczono kanalizację, jednak środki, którymi dysponują Pakistańczycy, są zbyt małe, dlatego proszą o wsparcie finansowe w kwocie 100 milionów rupii pakistańskich (45 milionów dolarów) na pokrycie kosztów pełnej naprawy.
)
Konserwatorzy Mohendżo Daro alarmują, że powódź może stanowić poważne zagrożenie dla tego miejsca. Władze stanu Singh – do którego należy obowiązek utrzymania zabytku – już wcześniej sygnalizowały, że "gdy zostanie przerwana tama na rzece, żywioł spowoduje katastrofalne szkody".
Wyjątkowe świadectwo cywilizacji Indusu
Autorzy listu podkreślają, że nie można lekceważyć znaczenia Mohendżo Daro jako miejsca historycznego i architektonicznego. Kiedy zostało wpisane do rejestru UNESCO w 1980 roku, organizacja napisała, że Mohendżo Daro "jest wyjątkowym świadectwem cywilizacji Indusu" i "najstarszym miastem na subkontynencie indyjskim, które powstało według planu".
Mohendżo Daro to osada protomiejska położona w pobliżu brzegu Indusu, która została zbudowana w epoce brązu, około 5000 lat temu. Odkrył ją w latach 20. XX wieku angielski archeolog John Marshall. W czasach świetności miasto było tętniącą życiem metropolią. Były tam targowiska, publiczne łaźnie, dom wodza, wielki spichlerz czy dom zgromadzeń.
)
Jak informuje Wikipedia, z badań archeologicznych wynika, że miasto zostało założone na dziewiczym terenie i zbudowane według planu około XXVI wieku p.n.e. Wejścia do domów prowadziły z bocznych uliczek, korytarz wejściowy prowadził na wewnętrzny dziedziniec, do którego przylegały inne pomieszczenia. W mieście była również poprowadzona kanalizacja. W większości domów jednym z pomieszczeń była łazienka z posadzką z wypalanych cegieł, a czasami również toaleta.
Starsza nawet od Egiptu
Natomiast na stronie internetowej Ciekawostki Historyczne czytamy, że kultura Mohendżo Daro jest jedną z najstarszych kultur na świecie, która rozwijała się równolegle do państwa faraonów. Niektórzy badacze sugerują, że mogła być nawet starsza od Egiptu. "Niektóre z badań metodą radiowęglową wskazują, że najstarsze osady należące do tej kultury mogły rozwijać się nawet osiem tysięcy lat p.n.e." – informuje Marcin Moneta.
W dolinie Indusu powstało pięć dużych i ponad 30 mniejszych miast oraz setki osad i wsi. Mohendżo Daro należał do jednego z największych.
Źródła: Reuters / CNN / Departament Kultury, Turystyki i Starożytności stanu Singh / Wikipedia
