Z austriackiej tradycji kulinarnej pochodzi kiełbasa (klobasa, polecamy zwłaszcza kranjske klobase, czyli małe suszone kiełbaski), biały ser (skuta), sznycel wiedeński (dunajski zrezek) i strudel (zavitek). Od Włochów Słoweńcy przejęli risotto (rižoto), kluski ziemniaczane gnocchi (njoki) i pierożki (žlikrofi), a od Wêgrów gulasz (golaž), słodkie naleśniki (palaeinke) i paprykarz (paprikaš). Potrawy słoweńskie są oparte na kaszy gryczanej, jęczmieniu, kukurydzy i mięsie. Słoweńskim specjałem jest chleb cętkowany (pisan kruh) wypiekany z trzech rodzajów ziarna (kukurydzy, gryki i pszenicy).
Podobnie jak w Polsce, obiad słoweński rozpoczyna się od zupy, zwykle rosołu z makaronem lub kluskami (kokošaja juha lub goveja juha z rezanci). Na drugie danie podaje się mięso wieprzowe (svinjina), cielęce (teletina), wołowe (govedina). Do słoweńskich smakołyków zaliczamy: kranjską pojedinę (czyli żeberka z kapustą), žlikrofi z bakelco (pyzy w jagnięcej potrawce), matevž z suhim mesom (fasola z mięsem wędzonym). Najbardziej znaną słoweńską potrawą mięsną jest kraški pršut, czyli specjalnie wędzona i suszona szynka o dosyć słonym smaku z okolic Krasu, podawana z oliwkami i domowym serem. Wśród dań jarskich najpopularniejsze są pierogi z sera (štruklji), grzybowe risotto (gobova rižota) i panierowany ser (ocvrti sir). Słoweńcy chętnie jedzą burek (pochodzący z Turcji, a popularny w wielu krajach bałkańskich, Rumunii i na Węgrzech), czyli rodzaj ciasta francuskiego nadziewanego serem, mięsem lub jabłkami. Najbardziej znanymi słoweńskimi deserami są ciasta: potica (orzechowe ciasto zawijane) oraz gibanica, pochodząca z Prekmurja, czyli płatki ciasta francuskiego, nadziewane makiem, orzechami włoskimi, rodzynkami, serem, a całość polana kremem.
Słoweńskie wina i inne napoje alkoholowe
Najsłynniejszym słoweńskim alkoholem są wina. Sztuka uprawiania winorośli na terenie obecnej S³owenii ma długą i bogatą tradycję sięgającą 2400 lat wstecz. Znaleziska archeologiczne potwierdzają, że wino było znane plemionom Ilirów i Celtów, zanim na tereny te przybyli Rzymianie. Uprawa winorośli na obecnym terytorium Słowenii rozwinęła się za czasów rzymskich. Tacyt wspominał o winach z Poetovi (obecnie Ptuj) w I w. n.e., a znaleziska archeologiczne, takie jak amfory, kielichy i czary potwierdzają, że kwitła tam produkcja i handel. Rzymianie przechowywali wino w ceramicznych naczyniach i - w przeciwieństwie do dzisiejszych zwyczajów - w ciepłych miejscach, obok kominków, wzdłuż kuchennych ścian, na poddaszach i strychach. Wina miały konsystencję syropu, a ich smak wzmacniano skórką z cytryny i ziołami, takimi jak szałwia i pieprz. Tradycje uprawiania winorośli w Słowenii prawie zaginęły w VI w., kiedy pierwsi Słowianie z rosyjskich stepów przywędrowali na te tereny, i później, gdy plemiona węgierskie zagrażały ziemiom obecnego regionu Podravje, między IX a XI w. Z czasów wczesnosłowiańskich zachowała się legenda mówiąca o wielkiej powodzi, z której uratowało się tylko czterech mężczyzn; los trzech pozostał nieznany, a czwarty przeżył, bo jedno z najważniejszych bóstw słowiańskich - Kurent - dostrzegło człowieka poszukującego ratunku, który wspinał się na roślinę jemu dedykowaną, czyli winorośl. Kurent spowodował, że woda się cofnęła, ale uratowany człowiek musiał złożyć przysięgę w imieniu swoim i przyszłego potomstwa, że będzie uprawiał i czcił tylko dwie rośliny: grykę i winorośl, i z tego przyrzeczenia Słoweńcy wywiązują się solennie aż do dziś. Sztuka produkcji wina powróciła wraz z chrystianizacją Słowian i była doskonalona przez mnichów, zwłaszcza w regionie Podravje. Od XII w. nastąpił w Słowenii rozwój uprawy winorośli; aby pozyskać ziemię dla nowych winnic, karczowano lasy. Dowodem na to są określenia w języku słoweńskim: słowa "gorica" i "gorca", oryginalnie oznaczające zalesione wzgórze, są synonimami dla słowa "vinograd", co oznacza winnicę. Uprawa winogron rozszerzyła się do tego stopnia, że XV- i XVI-wieczni historycy wychwalali wina Górnej Karyntii i obszarów położonych na wschód od Lublany. Winogrona były nawet uprawiane na niewielkim wzgórzu Rožnik, które obecnie leży w centrum Lublany. W tamtym okresie winnice należały głównie do Kościoła katolickiego, arystokracji ziemskiej i od XV w. - do bogacącego się mieszczaństwa. Relacje pomiędzy właścicielami winnic a ich użytkownikami były normowane przez tzw. gorsko pravo (prawo winnicy), a najstarsze zachowane przepisy pochodzą z 1543 r.
W 1880 r. plaga owadów z gatunku filoksera winiec (Phylloxera) dotknęła uprawy winorośli w Słowenii. Skutkiem tego było bankructwo i emigracja w poszukiwaniu zajęcia (głównie do USA) wielu właścicieli winnic, zanim znaleziono metodę, aby wyleczyć szczepy winogron. Większość porzuconych upraw winogron nigdy nie została odtworzona. Przed plagą filoksery w Słowenii uprawiano winorośl na 51 tys. ha, a przed wybuchem II wojny światowej istniało tylko 38tys. ha upraw. Po II wojnie światowej gwałtownie wzrosła produkcja słoweńskich win i początkowa tendencja do preferowania ilości ustąpiła dbałości o jakość wytwarzanych produktów. Obecnie w Słowenii wytwarza się średnio 800-900tys. hl wina rocznie z 21 tys. 600 ha upraw w trzech regionach: Podravje, Posavje, Primorje. Te trzy główne regiony dzielą się na mniejsze podregiony w zależności od swoistych warunków mikroklimatycznych i rodzaju gleby. Cała powierzchnia słoweńskich winnic jest w przybliżeniu tak duża jak winnice regionu Bordeaux. Słoweński związek hodowców i producentów win wyznacza ścisłe reguły zarządzania wszystkim - od typu winogron, które mogą być sadzone w danym regionie, do produkcji i oznaczania wina. Słowenia jako kraj położony na styku kultur także w dziedzinie uprawy winorośli czerpała wzory z trzech tradycji: włoskiej, francuskiej i niemieckiej - zarówno w uprawie, produkcji, jak i terminologii. Odmiany win przyjmują nazwy od rodzaju winogron, a markowe wina noszą nazwę regionu, w którym zostały wytworzone. Nazewnictwo win wysokiej jakości jest zbliżone do terminologii niemieckiej. Najlepsze roczniki przechowuje się w winotekach, a najbardziej wartościowe trunki sprzedaje na aukcjach; wiele dobrych roczników można kupić w wyspecjalizowanych sklepach, także noszących nazwę winoteki. Do najbardziej znanych należą: Vinoteka Bradesko w Lublanie oraz najstarsza winoteka znajdująca się w Mariborze w Wodnej Wieży (Vodni stolp).
Często etykiety na winach mają napisy tylko w języku słoweńskim; oto najważniejsze określenia:
zelo suho - wino bardzo wytrawne
suho - wino wytrawne
polsuho - wino półwytrawne
polsladko - wino półsłodkie
sladko - wino słodkie
