Na Cyprze jedzenie jest jednym z najważniejszych elementów życia towarzyskiego. Biesiady i spotkania rodzinne zawsze odbywają się przy zastawionych stołach. Dlatego kulminacyjnym momentem odkrywania wyspy dla każdego turysty powinno być poznanie cypryjskiej kuchni.
Do najbardziej popularnych dań na Cyprze należą: kleftiko - mięso jagnięce pieczone w piecu ziemnym, musaka - zapiekanka z mielonego mięsa jagnięcego z bakłażanem, gotowanymi ziemniakami, cukinią i papryką, seftalia - pikantne kiełbaski z aromatycznymi ziołami, mięsne kuleczki keftedes, szaszłyk wieprzowy souvlaki, a także taramosalata - danie z ikry ryb łososiowatych z ziemniakami i jogurtem.
Do potraw podaje się sałatę z serem feta i oliwkami oraz bułkę pitę z gęstymi sosami tzatziki (jogurt, świeże ogórki i liście mięty) lub tahiti (sos sezamowo-czosnkowy). Wszystko na bazie świeżych, miejscowych składników z dodatkiem mieszanki ziół i przypraw oraz dużej ilości oliwy z oliwek. Nie można też zapomnieć o tradycyjnym, półtwardym białym serze halloumi, produkowanym od wieków z mleka koziego i owczego. Je się go na śniadanie, lunch, obiad i kolację. Może być grillowany, smażony albo gotowany, podawany sauté albo dodawany do sałatek, mięs, makaronów, pizzy, owoców czy zupy.
Cypr ma również bardzo długie tradycje winiarskie. Wyspa dostarczała trunki egipskim faraonom, król Salomon sławił je w poematach, cieszyły się też dużą popularnością wśród starożytnych Greków i Rzymian. Specjalnością wyspy jest słynna słodka commandaria. Według legendy została stworzona dla Ryszarda Lwie Serce i krzyżowców, ale jej receptury sięgają drugiego tysiąclecia przed Chrystusem. Nazwa pochodzi od siedziby rycerzy zakonu świętego Jana, którzy eksportowali trunek na europejskie dwory. Jego rodzynkowo-miodowy smak i aromat zachwycał wielu władców Europy, a picie commandarii było oznaką przynależności do wyższych klas społecznych.
Tajniki i historię tego wyjątkowego wina można dziś zgłębić w prywatnym muzeum w wiosce Erimi. W tym miejscu wspomnijmy tylko, że commandarię produkuje się z winogron ciemnej odmiany mavro i białej xynisteri. Zbiera się je dosyć późno i suszy na słońcu co najmniej przez tydzień, aby zwiększyć zawartość cukru.
Sposobem na odkrycie sekretów sztuki winiarskiej może być też spacer jednym ze szlaków winnych. Wiele z nich wytyczono w okolicach Pafos i Limassol. Na południowych stokach gór Troodos rozlokowały się z kolei tzw. winne wioski. Za ich stolicę uważa się Omodos, w sezonie - prawdziwą turystyczną mekkę, poza sezonem - wioskę nieco senną, ożywającą jedynie w godzinach przyjazdu wycieczek.