"Zjecie tu pączka z kremem pysznego jak wszystkie drugie śniadania z całego tygodnia naraz". Londyn z Misiem Paddingtonem

Nigdy nie sądziłem, że ja też doczekam się pomnika! Stoi na marmurowym postumencie w miejscu, które nazywa się Lawn, czyli Trawnik. Nie ma tam co prawda ani źdźbła trawy, ale za to latem ludzie przysiadają się do mnie, żeby zajadać kanapki w oczekiwaniu na pociąg.

Obecnie stacja Paddington to cel podróży pociągów ekspresowych z zachodniej Anglii i Walii, ale można tu także wsiąść do szybkiej kolejki jadącej na lotnisko Heathrow. Każdego dnia dociera tutaj nawet osiemdziesiąt tysięcy pasażerów, w tym piętnaście tysięcy podróżnych z całego świata, którzy przylatują na Heathrow albo wyruszają stamtąd w różne dalekie miejsca. To wyjaśnia, czemu zawsze jest tutaj tak tłoczno.

Na Portobello Road znajduje się jeden z największych targów ulicznych na świecie, długi na ponad półtora kilometra. Funkcjonuje od 1870 roku. Im niżej zejdziecie (bo droga opada tam w dół), tym więcej zobaczycie sklepów z antykami, które w końcu zaczną zajmować obie strony ulicy.

Można w nich kupić nie tylko meble i srebrne naczynia, ale też masę różnych innych rzeczy, na przykład stare maszyny do pisania, zegary, pocztówki, instrumenty muzyczne, kołatki czy kłódki - lista jest nieograniczona. Po jakimś czasie antyki ustępują miejsca kramom owocowo-warzywnym, a jeszcze dalej zaczyna się targ odzieżowy, na którym sprzedaje się dosłownie wszystko - od ubrań z lat dwudziestych po najnowsze dzieła początkujących projektantów mody.

Gdy będziecie w tej okolicy, rozglądajcie się za piekarnią. To może być właśnie ta, w której zawsze kupuję bułki. Przy słonecznej pogodzie często jemy z panem Gruberem drugie śniadanie na leżakach przed jego sklepem. Możemy to jednak robić tylko od poniedziałku do piątku, bo w weekendy cała Portobello Road jest zamknięta dla ruchu samochodowego i wszędzie rozkładają się setki dodatkowych stoisk. Chodniki są wtedy pełne turystów i artystów dających uliczne występy.

Choć nazwa Marylebone brzmi tak wyrafinowanie, to właśnie tam mieści się knajpka z rybą z frytkami, którą pan Gruber nazywa "drugą najlepszą w Londynie". Nazywa się Seashell of Lisson Grove, czyli Muszla z Lisson Grove, i znajduje się zaledwie parę kroków od dworca. Wieczorami parkuje tu mnóstwo taksówek, a zdaniem pana Grubera to zawsze jest dobry znak.

Pewnego sobotniego poranka pan Gruber opowiedział mi o Marylebone, które dawno temu też było osobną wsią, bliźniaczą siostrą wioski Paddington. W Marylebone również mieści się stacja kolejowa, ale ponieważ była ona jedną z ostatnich wybudowanych w Londynie, początkowo miała tylko dwa perony, a pociągi stamtąd nie jeździły w żadne ciekawe miejsca. Potem ją co prawda rozbudowano, ale nadal nadawała się głównie do grania innych dworców w filmach, jeśli ekipy nie otrzymały zezwolenia na pracę w miejscu, o które im chodziło.

Stacja Marylebone udawała na przykład stację Paddington w filmie "The Beatles" oraz w "Teczce Ipcress" z Michaelem Caine'em, a także w ekranizacji powieści Agathy Christie "4.50 z Paddington". Później podszywała się też pod stację Waterloo na potrzeby nowej wersji serialu o Reginaldzie Perrinie dla BBC.

Od 1872 roku panuje zasada, że każda osoba wyposażona w skrzynkę, na której da się stanąć, może w tym miejscu przemawiać na dowolnie wybrany temat i nie spotkają jej za to żadne prawne konsekwencje.

Kiedy odwiedziłem Hyde Park razem z panem Gruberem, mój przyjaciel był ciekaw, jaki temat bym wybrał, gdybym akurat miał ze sobą skrzynkę. - Bardzo dobrze, że pan o to pyta - odpowiedziałem bez wahania. - Obecnie wszystko zawija się w folię. Żaden producent nawet przez moment nie pomyśli, ile kłopotów to sprawia niedźwiedziom. Na przykład w zeszłym tygodniu kupiłem kartkę urodzinową dla cioci Lucy i minął cały poranek, zanim wreszcie udało mi się ją otworzyć. Musiałem pożyczyć narzędzia od pana Browna i w efekcie na kartce

został napis SZYSTKIEGO NAJLEPSZEG. Przynajmniej zapłaciłem nieco mniej za znaczek. A swoją drogą wysyłanie listów do Peru robi się coraz droższe. Trzeba koniecznie coś z tym zrobić... Wtedy wszyscy dookoła zaczęli mi bić brawo, a jeden pan powiedział nawet, że powinienem zostać premierem.

- Restauracja, do której idziemy, znajduje się przy Trafalgar Square, na najwyższym piętrze budynku - wyjaśnił pan Gruber. - Możemy za jednym zamachem złapać kilka srok za ogon: napełnić brzuchy, zaplanować dalsze zwiedzanie i jeszcze przy tym odpocząć. Na pewno miał rację, jeśli chodzi o to pierwsze. Nigdy w życiu nie jadłem tak dobrego puddingu kokosowego z sosem waniliowym i lodami malinowymi, podanego z ciepłym, aromatycznym kakao.

Pan Gruber zamówił półmisek serów z pieczywem owocowo-orzechowym. Siedząc przy stole, spoglądaliśmy na dachy Londynu i planowaliśmy kolejną wycieczkę. - To rzeczywiście piękny widok - zgodziła się kelnerka, wskazując kilka najciekawszych miejsc, które mogliśmy dostrzec przez szybę: Big Bena, London Eye, Ogórka (wieżowiec Gherkin).

Dawno temu Knightsbridge, podobnie jak pobliskie Chelsea, było tylko małą wioską poza obrzeżem Londynu - siedliskiem rabusiów czyhających na podróżujących na zachód kupców.

Dzisiaj to jedna z najdroższych dzielnic w mieście. Ceny nieruchomości są tu astronomiczne, a w okolicy znajduje się wiele słynnych budynków, do których należy Harrods.

Harrods z całą pewnością działa zgodnie ze swoim dumnym mottem. Zaglądają tu ludzie rozmaitych profesji, przyjeżdżający z całego świata. W niektóre dni można naliczyć nawet trzysta tysięcy gości. Nie wszyscy przychodzą tu na zakupy. Niektórzy chcą tylko pooglądać wystawione towary, zwłaszcza w dziale spożywczym - a o to właśnie chodziło pierwszemu właścicielowi sklepu, Charlesowi Henry'emu Harrodowi. Nie mógłbym wyjść z Harrodsa z pustymi rękami, więc pan Gruber kupił mi pączka z kremem. Był pyszny jak wszystkie drugie śniadania z całego tygodnia naraz.

Okazało się, że pan Gruber też jeszcze nigdy tu nie był, więc nareszcie wspólnie odkrywaliśmy nowe miejsce, co sprawiło, że poczułem się bardzo uroczyście. Camden to jeden z najbardziej kosmopolitycznych zakątków Londynu.

Rozejrzałem się więc dookoła i spostrzegłem, że rzeczywiście otaczają nas stoiska z potrawami pochodzącymi z najprzeróżniejszych stron świata: z Turcji, Maroka, Tajlandii, Wietnamu, Brazylii... Pan Gruber był chyba równie oszołomiony jak ja. Im dalej się zapuszczaliśmy, tym bardziej targ przypominał mi pełną skarbów jaskinię Aladyna. Do tego z kroku na krok robiło się coraz głośniej! Trzymałem mocno kapelusz, na wypadek gdyby ktoś postanowił mi go podebrać i umieścić wśród towarów na swoim stoisku. Pan Gruber najwyraźniej pomyślał to samo o swoim portfelu - choć jego raczej nikt nie próbowałby wystawić na sprzedaż.

- Jakie to szczęście, że wybraliśmy się tu w ciągu tygodnia, panie Brown - wydyszał. - Podobno w niedziele zagląda tu ponad sto tysięcy ludzi!

Byłem już kiedyś na London Eye (Londyńskim Oku), i to nawet całkiem niedawno. Któregoś dnia niespodziewanie odnalazł się mój zaginiony wujek Pastuzo i zaprosił całą rodzinę Brownów, pana Grubera i mnie na przejażdżkę diabelskim młynem.  To doświadczenie było trochę jak piękny i ulotny sen. Zanim zdążyłem się obejrzeć, już się skończyło.

Potem dowiedziałem się, że w rzeczywistości diabelski młyn porusza się niewiele szybciej od przeciętnego żółwia - pełen obrót trwa około trzydziestu minut. Kiedy nasza gondola znalazła się na samej górze, przyjrzałem się widokowi. Z wysokości stu trzydziestu metrów Londyn wydał mi się naprawdę ogromny. Gdziekolwiek się obrócić, budynki ciągnęły się aż po horyzont. A przecież za nimi mogły być kolejne wsie, które niebawem zleją się z miastem!

Łódź Jason, którą wybraliśmy na rejs rozwija maksymalną prędkość niecałych sześciu i pół kilometra na godzinę, więc płynie się tak spokojnie, że aż trudno uwierzyć, że nadal jest się w Londynie. (Choć jak się nad tym zastanowić, i tak poruszaliśmy się szybciej niż auta, które widziałem wcześniej w korkach na Piccadilly!).

Tamiza to w ogóle niezwykłe miejsce i zawsze jest na niej coś do zobaczenia, ale podróż kanałem jest wyjątkowa również dlatego, że przez większość czasu mija się różne miejsca od zaplecza - przez co można je obejrzeć z zupełnie nowej perspektywy. Nawet ludzie wydają się jacyś bardziej przyjaźni. Machali do nas, kiedy ich mijaliśmy - co w Londynie prawie nigdy się nie zdarza. W pewnym momencie przepłynęliśmy obok tylnej części londyńskiego zoo. Udało nam się wypatrzyć kilka guźców i egzotyczne ptaki w ptaszarni po drugiej stronie.

Resztę polecanych przez Paddingotna londyńskich atrakcji znajdziecie w przewodniku Michaela Browna "Londyn z Paddingtonem". Książkę wydał Znak.