Wybrzeże Kości Słoniowej kojarzyło mi się dotąd z całkiem niezłymi piłkarzami. Abidżan, gospodarcza stolica kraju, na pierwszy rzut oka przypomina europejskie miasto. Ale to kwintesencja Afryki, wprost z reportaży Ryszarda Kapuścińskiego.

W Afryce byłem prawie dwa razy. Najpierw kilkanaście lat temu jechałem autostopem przez Europę z zamiarem dotarcia do hiszpańskiej Ceuty. Nie dojechałem, utknąłem w Barcelonie. Z kolei przed kilkoma laty byłem w Egipcie na jednodniowej wycieczce samolotem z kurortu na Krecie - zwiedzanie Kairu i Gizy klimatyzowanym autobusem w towarzystwie przewodnika, posiłek w hotelu z widokiem na piramidę Cheopsa.

Afryka. Do trzech razy sztuka

Teraz moim celem jest Afryka Zachodnia, konkretnie Abidżan - czteromilionowa metropolia, gospodarcza stolica regionu Zatoki Gwinejskiej i Wybrzeża Kości Słoniowej. Niewiele wiem o tym miejscu. Ale kiedy mówię moim znajomym, że w stolicy tego kraju (Jamusukro) zbudowano replikę Bazyliki św. Piotra, otwierają usta ze zdziwienia. Są też mniej atrakcyjne informacje. Kraj jest w stanie "uśpionej" wojny domowej. Południe i wschód są pod kontrolą rządu, resztą zarządzają rebelianci. Jednak dużo do powiedzenia mają w nim Francuzi. Wizę wyrabia się za pośrednictwem francuskiej ambasady w Warszawie. I tu pierwsza niespodzianka: żeby dostać prawo wjazdu do WKS, trzeba zarezerwować hotel. Niby drobiazg, ale nie w Afryce Zachodniej. W samym Abidżanie wybór niewielki, a ceny dosyć wysokie jak dla globtroterów - 100-200 euro za pokój. Wybieram hotel jednej ze znanych francuskich sieci, rezerwacja nic nie kosztuje. Ważne, żeby wjechać do kraju, a na miejscu się zobaczy. Odrzutowiec Air France ląduje w Abidżanie zgodnie z planem. Na lotnisku na mnie i moich towarzyszy podróży ma czekać lokalny przewodnik. Znaleźliśmy go, wykorzystując kontakty jednego z nas.

Anna Maria chce do Polski?

W holu terminalu otacza nas tłum miejscowych. - Hello my friend! Can I help you? - uśmiecha się każdy z nich.

Po chwili wokół nas tłoczy się kilkunastu potencjalnych pomocników. Jest noc. Nie wiem, gdzie będę spał, nie mówię w miejscowym języku. Pękam tak jak pod piramidą Cheopsa, gdzie obiecałem sobie, że nie kupię żadnego tandetnego gadżetu od arabskich handlarzy. Kupiłem. Tu też daję jednemu z miejscowych pięć euro. Ze strachu? Dla świętego spokoju? Do dzisiaj się nad tym zastanawiam.

Po kilkunastu minutach pojawia się nasz przewodnik. Benjamin ma 50 lat, wygląda na dużo mniej. Przez cały pobyt z nami nie tknie nawet grama alkoholu. Szukamy taksówki. Benjamin przez kwadrans negocjuje cenę z kierowcą dwudziestoletniej pomarańczowej toyoty starlet. Spodziewałem się starych peugeotów, citroënów. Potem przekonam się, że ta azjatycka marka dominuje w branży miejskich taksówek. Ceny nie są wygórowane - porównywalne do cen biletów komunikacji miejskiej w Warszawie.

- Zawiozę was do bardzo dobrego hotelu - w drodze stara się poprawić nastrój. Taksówka wjeżdża przez bramę na posesję otoczoną dwumetrowym murem. Wita nas ochroniarz. Noc w dwuosobowym pokoju kosztuje około 120 zł.

- Tu będziecie bezpieczni, ale nie wychodźcie poza hotel.

To przemysłowa, portowa dzielnica Vridi, niezbyt bezpieczna. Zaciekawieni idziemy jednak na miasto. Siadamy w pobliskim barze. Plastikowe krzesła, sklecone z desek stoliki. Pod nogami piasek pobliskiej plaży. W powietrzu unosi się zapach pieczonej ryby. Barmanka uśmiecha się do nas, kiedy zamawiamy colę. Starzy podróżnicy twierdzą, że ten napój doskonale reguluje żołądek w krajach z obcą Europejczykowi florą bakteryjną. Po chwili dziewczyna przysiada się do stolika. Rozmowa się nie klei. Ona nie zna angielskiego, ja francuskiego.

- Imię? Ja Sławek - zagajam.

Dziewczyna znika na zapleczu baru. Wraca po chwili i, ciągle się uśmiechając, wręcza mi małą karteczkę z rzędem cyfr.

- Anne Marie.

- To numer telefonu - wyjaśnia Benjamin. - Dziewczyny są tu bardzo otwarte. Ale uważaj. Ona za chwilę zapyta cię, czy nie zabrałbyś jej do Polski. Biały to tu ciągle wielka atrakcja. Ale ta to raczej kobieta lekkich obyczajów.

- Dlaczego tak myślisz?

- Bo w Afryce papierosy palą tylko białe kobiety i prostytutki.

Zobacz także: Namibia - Afryka w kalejdoskopie

Mobilne budki

Szeroka plaża, kilka metrów za płotem hotelu, ma malowniczy widok na redę i wejście do abidżańskiego portu. Statek wiozący kontenery sunie wśród kilkudziesięciu drewnianych rybackich łodzi z pobliskiej osady. Ich konstrukcja nie zmieniła się chyba od setek lat. Podstawą kadłuba jest wielki, ociosany kilkunastometrowy pień drzewa, któremu nadano w miarę opływowe kształty. Kolorowe żagle, burty z desek i ciekawe napisy na nich: "Respect", "Who is free?".

Dzieci z pobliskiej osady bez oporów pozują do zdjęć, stroją zabawne miny, robią akrobacje na piasku. Starsi chłopcy grają w piłkę. Ich idolem jest na pewno pochodzący z Abidżanu Didier Drogba. Chyba będzie miał godnych następców. Chłopcy stojąc po kostki w mokrym piachu, przez kilkanaście minut odbijają w powietrzu futbolówkę. Są boso. Jest co podziwiać.